“Elke keer als ik een witte bestelwagen zie, vraag ik me af of dat mijn aanrijder is”

Amber (18) werd begin dit jaar het slachtoffer van vluchtmisdrijf. Na een avond bij haar beste vriend, fietste ze terug naar huis. Op nog geen 500 meter van haar woning werd ze aangereden door een witte bestelwagen. De bestuurder pleegde vluchtmisdrijf en Amber bleef met een flinke hoofdwond en kneuzingen achter. “Het stoort me nog altijd dat ik niet weet wie het was”, zegt Amber.

AMBER: “Het gebeurde allemaal heel snel. Ik reed de straat in en een bestelwagen uit tegenovergestelde richting haalde een aantal geparkeerde auto’s in. Daardoor kwam de bestelwagen recht op me af. Ik zei nog tegen mezelf, ‘die gaat mij omverrijden’. Ik zag het echt zo aankomen. Gelukkig kon ik nog wat uit de weg gaan, maar door de hoge stoeprand lukte het niet om verder uit te wijken en werd ik geraakt door de zijspiegel van de wagen. Ik vloog met mijn fiets over het voetpad tegen een hek”, vertelt Amber. 

Wat ging er door je heen de eerste momenten na het ongeval?

AMBER: “Ik ging ervan uit dat de bestuurder ging stoppen, maar ik zag de bestelwagen gewoon verder rijden zonder vaart te minderen. Dat was schrikken. Ik dacht ‘laat mij hier niet alleen hè’. Daarna probeerde ik op te staan, maar ik had al snel door dat dat niet ging. Er kwam een andere auto de straat ingereden, waar ik teken naar deed om te stoppen. Die bestuurder heeft me toen geholpen. Ook kwamen er andere mensen uit de straat naar buiten nadat ze de klap hadden gehoord. In het ziekenhuis werd mijn hoofdwond gehecht en werd ik verder verzorgd. Nadien kon ik gelukkig al wat lachen en mopjes maken met de verpleging, maar het had niet veel gescheeld of ik was tegen een betonnen paal naast het hek geklapt en dan had het heel anders af kunnen lopen.” 

Hoe voel je je erbij dat de bestuurder vluchtmisdrijf pleegde? 

AMBER: “In het begin dacht ik ‘help mensen als je ze omverrijdt, had mij op zijn minst geholpen’. Nu kan ik plaatsen dat je in een eerste reactie kan schrikken en doorrijdt, maar ik had in de eerste dagen na het ongeval wel hoop dat de bestuurder zich nog zou aangeven. Na een week was er echter nog steeds geen nieuws. Het stoort me nog altijd dat ik niet weet wie het was.

Het is niet dat ik die persoon haat, maar ik wil er een gezicht op kunnen plakken. 

Eerst was ik ook wel wat boos omdat de bestuurder geen verantwoordelijkheid nam, maar nu wil ik gewoon weten wie het was om alles beter te kunnen plaatsen. Daarnaast zijn er ook gemaakte kosten die we nu op niemand kunnen verhalen. Mijn ziekenhuiskosten en de kosten voor een nieuwe fiets bijvoorbeeld, want mijn oude fiets kan ik niet meer gebruiken.” 

Wat is de impact van het ongeval? 

AMBER: “Vlak na het ongeval zei ik dat ik nooit meer zou fietsen. Maar een half uur stappen naar mijn vrienden in vergelijking met tien minuten fietsen was toch een te groot verschil (lacht). Toen de kneuzing aan mijn pols genoeg was genezen, ben ik meteen gaan paardrijden, dus fietsen kon er toen ook wel bij dacht ik. De eerste keer terug op de fiets ging eigenlijk best goed, maar ik merk wel dat ik nog steeds schrik heb als autobestuurders dichtbij komen. En als er een auto staat te wachten achter geparkeerde auto’s omdat ik voorrang heb, dan wacht ik meestal toch tot die auto gepasseerd is, zelfs als er plaats genoeg is. Ik fiets nu ook weer langs de straat waar ik omver gereden werd, dus dat gaat wel allemaal terug. Maar als ik een witte bestelwagen zie rijden, dan vraag ik me toch elke keer weer af of dat de bestuurder is die me heeft aangereden. 
 
Ik draag nu ook altijd een helm als ik fiets. Als ik die tijdens mijn ongeval op had, dan had ik veel minder zware verwondingen aan mijn hoofd gehad. In het begin schaamde ik me wel een beetje voor mijn helm en vroeg ik me af wat mijn omgeving ging denken. Maar mijn vrienden vinden het eigenlijk nog wel een mooie helm en zeiden al dat ze die zelf ook wel zouden dragen (lacht).” 

Hoe reageerde je omgeving na je ongeval?

AMBER: “Mensen zijn enorm geschrokken dat het bij mij, en ook zo dicht bij mijn huis, gebeurd was. Van mijn beste vriend, waar ik de avond van het ongeval nog was geweest, kreeg ik bezorgde berichtjes. We hebben normaal de afspraak dat ik iets laat weten als ik thuis ben, maar die avond bleef een berichtje uit. Toen ik mijn smartphone terug had, las ik zijn berichtjes. Van ‘Ben je al thuis? Is alles OK?’ tot ‘Amber, waarom antwoord je niet?’ en de laatste met alles in hoofdletters: ‘BEN JE OMVER GEREDEN?’, nadat hij het nieuws had gehoord. Ook mijn beste vriendin was enorm geschrokken. Ze belde me wenend op om te vragen hoe het was. Mijn vrienden kwamen ook allemaal op bezoek na het ongeval, daar heb ik veel aan gehad."

Kon je op school terug goed aansluiten na het ongeval? 

AMBER: "Op school hebben ze me heel goed geholpen. Mijn klasgenoten werden per brief op de hoogte gebracht en iedereen stond klaar om me te helpen. Ik studeerde Handel en kort na het ongeval kregen we de opdracht om een etalage te maken, maar met mijn gekneusde pols kon ik destijds niets opheffen. Iedereen hielp me en ik moest maar aangeven waar alles mocht staan (lacht). Mijn ongeval heeft ervoor gezorgd dat mijn klasgenoten wat dichter naar elkaar toe gegroeid zijn en ook anderen meer zijn gaan helpen."

Je kwam eerder al in het nieuws met je ongeval. Wat vond je van al die aandacht?

AMBER: "Mijn mama plaatste na het ongeval een oproep op Facebook met de vraag aan de bestuurder om zich alsnog te melden. Dat bericht werd 10.000 keer gedeeld en zo kwam mijn verhaal ook in het nieuws. Zelfs mensen die ik niet kende, stuurden me berichtjes met de vraag hoe het ging. De eerste week na het ongeval kreeg ik honderden berichtjes en zelfs nu krijg ik soms nog vragen hoe het ondertussen met me gaat. Dat doet me deugd, maar ik blijf wel met de vraag zitten wie me heeft aangereden. Ik wil dat nog altijd weten."

Het onderzoek naar het ongeval van Amber is op het moment van schrijven geklasseerd. De procureur des Konings besloot het dossier te klasseren omdat de bestuurder die vluchtmisdrijf pleegde niet geïdentificeerd kan worden. Momenteel wordt het Belgisch Gemeenschappelijk Waarborgfonds ingeschakeld om na te kijken of bepaalde schadeposten door hen kunnen worden vergoed. Als de procureur des Konings verneemt dat er nieuwe elementen in het onderzoek zijn, kan het terug geopend worden.