“Ik besef dat de bestuurder het niet met opzet heeft gedaan”

Gepubliceerd op

Veerle (39) werd in augustus 2018 slachtoffer van vluchtmisdrijf. Ze reed met haar helm en fluohesje aan op haar speed pedelec terug naar huis na een werkdag toen ze op een smalle weg in de Vlaamse Ardennen abrupt moest uitwijken voor een tegemoetkomende autobestuurder. Ze werd niet geraakt, maar door uit te wijken, verloor ze de controle en belandde ze met haar buik hard op haar stuur. Veerle bleef achter met een geperforeerde darm, een inwendige bloeding en zwaar gehavende buikspieren. “Na mijn spoedoperatie zei de chirurg dat mijn buikspieren waren ‘ontploft’. De spieren die nog intact bleven, heeft hij terug aaneengeknoopt”, vertelt Veerle.

Foto: Veerle, twee jaar na het ongeval. "De aandacht voor mijn kinderen is veranderd. Vroeger gingen die vaker naar de opvang, nu spendeer ik meer tijd met ze."

Blijf jij bij een slachtoffer na een verkeersongeval?

Wat ging er door je heen de eerste momenten na het ongeval? 

VEERLE: “’Kijk mij hier nu liggen’, dacht ik. Tien minuten voor het ongeval had ik nog met mijn man gebeld, want ik zou normaal al thuis zijn. ‘Ik was al bang dat je iets voor had’, zei hij. Tien minuten later lag ik op straat. Ik kwam niet meer recht. Gelukkig had ik mijn GSM, die normaal in mijn fietstas zat, in mijn fluohesje zitten. Ik heb meteen mijn man kunnen bellen en op dat moment is er ook een man uit de buurt naar me toegekomen. Die was in zijn tuin toen hij de auto hoorde remmen en mij zag vallen. Het was een vrijwillig brandweerman en hij heeft me eerste hulp geboden en de hulpdiensten gebeld. Toen hij er was, voelde ik me min of meer veilig. Het gevoel van ‘er is iemand, ik sta er niet alleen voor’. Iets later kwam er een tractor voorbij gereden en ik lag daar met mijn hoofd op een weg met slechte zichtbaarheid. Dan besef je wel dat het heel anders had kunnen aflopen als er niemand bij me was geweest.” 

Hoe voel je je erbij dat de bestuurder vluchtmisdrijf pleegde?

VEERLE: “Eerlijk gezegd kon het mij niet zoveel schelen op het moment dat de bestuurder is weggereden. Ik voelde aan mijn buik dat er iets ernstig aan de hand was. Het enige wat ik kon denken was ‘ik moet geholpen worden’. Achteraf gezien is het wat dubbel.

Ik besef dat de bestuurder het niet met opzet heeft gedaan en het voelt ook zeker niet aan alsof iemand me met opzet aan de kant heeft gereden. Maar het feit dat de bestuurder totaal niet gestopt is, vind ik wel wat vreemd.

Op het moment dat je bijna kop op kop gaat, zou ik als autobestuurder ook enorm schrikken. Maar het kan zijn dat de bestuurder me niet heeft zien vallen en niet heeft beseft dat er iets aan de hand was. Het was een ongeval, een ongelukkige samenkomst van omstandigheden waar niemand op dat laatste moment iets aan kon doen, ook die bestuurder niet. Ik was wel blij dat iemand het zag gebeuren. De man die me heeft geholpen heeft nadien ook zijn verhaal kunnen doen aan de politie en de verzekering. Op dat vlak voelde ik wel wat frustratie naar de bestuurder. Die is weggereden en ik had zonder de getuige geen verhaal gehad. Ik kon me de kleur van de auto zelfs niet herinneren.” 

Wat was de impact van het ongeval? 

VEERLE: “In het ziekenhuis heb ik een spoedoperatie gehad en heb ik de eerste drie dagen op intensieve zorg gelegen. Ik heb veel pijn gehad en vooral mijn buikspieren waren erg gevoelig. Als je in slaap valt, ga je automatisch ademen met hulp van je buik, dus ik werd meteen terug wakker van de pijn. Slapen zat er de eerste dagen niet in. Verder mocht ik een week niets eten of drinken omdat mijn darmen moesten herstellen. Ik kon ook niet draaien of rechtzitten. Je ligt daar gewoon pijn te hebben. Mijn zoontjes, destijds twee en vijf jaar oud, mocht ik ook niet zien op intensieve zorg. Ik herinner me nog dat mijn man op bezoek kwam, maar ik hield dat niet uit, zo vermoeid was ik. Na de intensieve zorg werd ik overgeplaatst naar een normale ziekenhuiskamer. Ik was heel blij dat mijn oudste zoontje daar samen met mijn man op bezoek mocht komen. Maar mijn zoontje niet kunnen vastpakken, niets kunnen doen, was heel frustrerend."

De plaats van het ongeval van Veerle. Op de foto (beeldopname mei 2019) zijn de bermen gemaaid, maar ten tijde van het ongeval was dit niet zo waardoor de zichtbaarheid slechter was.

En hoe ging het toen je thuiskwam? 

VEERLE: “Ik ben thuisgekomen en mijn jongste zoontje is op mij beginnen kloppen. Waarschijnlijk uit boosheid omdat ik hem tien dagen niet had gezien. En thuis kon ik hem niet eens in zijn bed steken. Heel veel zaken gingen niet meer omdat ik het fysiek niet aankon. Je buik gebruik je voor alles, ik voelde me gevangen. Volgens de informatie die ik meekreeg in het ziekenhuis zou ik zeker zes weken niet kunnen werken. Maar na zes weken kon ik nog altijd niet veel doen. Mijn moeder kwam elke morgen om mijn kinderen uit bed te halen en naar school te brengen. Een klein beetje functioneren in huis kon ik pas na twee maanden, maar ik bleef met het gevoel zitten dat er niets lukte. Ik kon ook niets van sport doen en dacht ‘dit mag niet heel mijn leven gaan bepalen’, ik wou terug iets opbouwen.” 

Hoe verliep je revalidatie? 

VEERLE: “Niet goed. Na mijn operatie ben ik een keer terug geweest bij de chirurg. Die heeft de hechtingen uit mijn 22 centimeter lange wonde op mijn buik gehaald en vertelde me vervolgens dat hij weinig meer voor me kon doen. 

‘Je mag blij zijn dat je er nog bent, met zo’n streep op je buik’, kreeg ik te horen.

In het begin was ik ook blij en had ik nog de energie om te moeten doen wat nodig was, maar ik merkte al snel dat er niets gebeurt als je zelf geen stappen zet. Nadien kwam ik erachter dat ik mijn wond eigenlijk in beweging moest houden, manipuleren noemen ze dat. Maar die informatie heb ik nooit gekregen, waardoor het litteken de diepte ingegroeid is en mijn buik voor een groot stuk vast zat.  
 
Vanuit het ziekenhuis werd ik gestimuleerd om in een groepsbehandeling te stappen in plaats van me individueel te laten begeleiden. In principe had ik daar niets op tegen, maar elke vraag die ik had voor de ergotherapeut werd beantwoord met ‘je moet er geduld mee hebben’. Na overleg met mijn huisarts ben ik vervolgens gestart met kinesitherapie, maar met dat traject ben ik gestopt omdat de pijn alleen maar erger werd. Uiteindelijk ben ik zelf naar een osteopaat gestapt die ik kende en waar ik vertrouwen in had. Die vertelde me ‘zolang je niets doet aan het litteken, ga je nooit verder raken’. Via de osteopaat ben ik bij een plastisch chirurg terecht gekomen die een zogenoemde z-plastiek heeft uitgevoerd. Daarbij hebben ze mijn litteken in een z-vorm terug opengesneden waardoor er weer wat beweging in kwam. Dat was meer dan een jaar na het ongeval, in november 2019."

Hoe reageerde je omgeving op het ongeval en de gevolgen? 

VEERLE: “Mijn man heeft heel veel taken overgenomen en van mijn directe omgeving heb ik heel veel steun gehad. Daarbuiten contact zoeken was moeilijk, want ik kon mijn huis niet uit.

Doordat mijn letsel niet meteen zichtbaar is, werd mijn situatie door veel mensen uit mijn kennissenkring geminimaliseerd.

Ik kreeg ook negatieve reacties over mijn speed pedelec, ‘zo’n ding is levensgevaarlijk’. Reacties die ik op dat moment moeilijk kon plaatsen. Met mijn speed pedelec heb ik eerst 500 kilometer gereden om het goed onder de knie te krijgen voordat ik ermee naar mijn werk ging. Het is inderdaad een fiets waar je mee moet leren rijden, maar een auto kan ook levensgevaarlijk zijn. Ik heb me eenzaam gevoeld, maar heb er ook van bijgeleerd. Op het werk kreeg ik heel veel warme reacties. Collega’s en vrijwilligers waar ik mee samenwerk hebben echt meegeleefd. Luisteren, mee verontwaardigd of kwaad worden, dat geeft steun."

Kon je daardoor ook makkelijker terug aan de slag? 

VEERLE: “Dat heeft zeker geholpen. Ik heb lang rugklachten gehad doordat het letsel aan mijn buik ook de rest van mijn lichaam uit balans bracht. Dat zagen mijn collega’s en ik kreeg de ruimte om me aan te passen. ‘Je bent nu terug, maar let toch maar op en pak je rust als het nodig is’, kreeg ik te horen. Daar heb ik veel geluk mee gehad. Naast de zorg van mijn osteopaat heeft ook mijn arbeidsgeneesheer me goed geholpen. Toen ik mijn herstart met haar besprak zei ze ‘je maakt jezelf kapot, ik zie dat het niet gaat’. Mijn energie was op, maar zij heeft me gemotiveerd om terug aan mezelf te werken. In januari 2019 ben ik halftijds terug gaan werken en dat heb ik met vallen en opstaan terug kunnen brengen naar voltijds.” 

Foto: Veerle bij aankomst op de spoedafdeling van het ziekenhuis.

Hoe staat het momenteel met de opvolging van het vluchtmisdrijf?

VEERLE: “Ik heb mezelf burgerlijke partij gesteld, waardoor mijn verklaring mee werd opgenomen in het onderzoek. De politie heeft destijds al gezegd dat de behandelende rechtbank niet de snelste van het land was en dat ik niet moest rekenen op een antwoord op korte termijn. Uiteindelijk heb ik er niets meer van gehoord. Ook met mijn verzekering zijn er problemen geweest. Mijn fiets was verzekerd via mijn familiale verzekering, maar die kwam niet tussen omdat het een arbeidsongeval was door het woon-werkverkeer. Bij de arbeidsongevallenverzekering is er dan ook veel misgelopen. Je zit tussen zoveel partijen in en overal was mijn ongeval een uitzondering. Uiteindelijk heb ik het allemaal losgelaten. Het voelt niet eerlijk aan en ik heb me er slecht over gevoeld, maar ik wil verder."

En hoe gaat het nu? 

VEERLE: “Ik stel mezelf wel gelukkig. Ik ben er nog, kan nog wandelen, functioneren en ben weer fulltime aan het werk. Maar mijn revalidatietraject had een stuk beter kunnen verlopen. Het ongeval heeft me wel geholpen om even stil te staan. Door het ongeval mocht ik thuiswerken, iets wat destijds nog niet gewoon was bij mijn werkgever, maar ik moest wel om het haalbaar te maken. 

Ook de aandacht voor mijn kinderen is veranderd. Vroeger gingen die vaker naar de opvang, nu spendeer ik meer tijd met ze.

Afgelopen zomer zijn we in de bergen op vakantie geweest en daar werd ik terug met mijn neus op de feiten gedrukt. Mijn zoontje kan ik niet meer op mijn rug dragen en mijn stabiliteit is niet meer wat het geweest is. Het is een beetje hetzelfde gevoel als je door je voet zakt, maar ik heb dat in mijn buik."

Fiets je weer naar werk inmiddels? 

VEERLE: “Met mijn gewone fiets breng ik mijn kinderen elke dag naar school. Dat is 500 meter van ons huis en dat lukt nu min of meer zonder schrik. Deze week zat ik voor de eerste keer terug comfortabel op mijn speed pedelec en daar is de schrik nog niet weg, zeker als er een auto aankomt. Maar het plezier van het fietsen ervaar ik gelukkig ook nog en dat motiveert me om het te blijven proberen. Door tijdens de coronacrisis terug thuis te werken, is mijn houding wel weer verslechterd en heb ik last van rugpijn. Ik zit momenteel met een moeilijke keuze. Ga ik weer de tijd en energie zoeken om mijn rugklachten aan te pakken, of ga ik leven met de situatie zoals ze nu is? Die knoop moet ik nog doorhakken.” 

Zit je zelf met vragen?

Delen
Close

      Welkom! Onze website gebruikt cookies. Sommige cookies zijn noodzakelijk om de website goed te doen functioneren (en kan je dus helaas niet weigeren). Andere cookies gebruiken we voor analysedoeleinden en om je gebruikservaring te optimaliseren. Lees onze privacy- en cookieverklaring voor meer informatie.

          Deze cookies zijn noodzakelijk om de website te doen werken en kunnen niet worden uitgeschakeld.
          Deze cookies verhogen de gebruiksvriendelijkheid van een website door uw keuzes te herinneren (bv. taalvoorkeuren, regio, login).
          Deze cookies verzamelen gegevens over de performantie van een website zoals het aantal bezoekers of de tijd die bezoekers doorbrengen op een webpagina.
          Deze cookies kunnen door adverteerders op onze website worden ingesteld. Ze worden wellicht door die bedrijven gebruikt om een profiel van uw interesses samen te stellen en u relevante advertenties op andere websites te tonen. Ze slaan geen directe persoonlijke informatie op, maar ze zijn gebaseerd op unieke identificatoren van uw browser en internetapparaat. Als u deze cookies niet toestaat, zult u minder op u gerichte advertenties zien.